Over Molino el Mastral
Alles wat ik niet had durven dromen, bestaat dus wél! Dat dacht ik toen ik de oprijlaan van Molino el Mastral opreed. Mijn geliefde dorpje Tarifa lag achter me aan de kust te bruisen, hier prijkte het natuurpark en wuifden de palmen me een stil welkom.
Vanochtend had mijn goede vriend Juan Carlos me opgehaald om te gaan paardrijden. ‘Yolanda is de eigenaresse van een finca midden in het natuurpark Alcornocales.’ En naast paardrijden, zo vertelde hij, kun je er ook verblijven in de finca met de oude molen. Het klonk te mooi om waar te zijn: een plek waar mijn liefdes samenkomen: rust, natuur en mijn zo geliefde Tarifa.
En dan kom je dus aan bij Molino el Mastral. De zon staat hoog aan de hemel, de vogels fluiten je tegemoet en je wilt niks anders dan direct kijken in die vrijstaande witte huisjes, de appartementen en alles ontdekken van deze mooie finca. Yolanda lacht. ‘Heeft Juan Carlos je het niet verteld?’ Ik kijk haar vragend aan. ‘Dit huisje is van jou vannacht.’ Ik spring nog net geen gat in de lucht, maar eenmaal binnen wel. De inrichting is sfeervol en landelijk net als buiten, want vanaf de veranda zie ik hoe de rivier Jara door het prachtige landschap laveert.
‘En nu gaan we opstijgen!’ Juan Carlos loopt de tuin in. ‘Maar ik ben al tot grote hoogtes gestegen hier!’ Oja, ik kwam hier om te paardrijden! En wat ik dan nog niet weet is dit: er staat me een prachtige tocht te wachten over het strand met mijn haren in de Tarifa-wind. Daarna zal ik hier in het zwembad duiken en het nog steeds niet kunnen geloven: dat het bestaat! Ja dus. En Molino el Mastral is het bewijs.
